Dag 21: Een nieuw avontuur

We zijn drie weken onderweg, bijna halverwege. En vandaag zijn we weer begonnen aan een nieuw avontuur. Want zo zie ik het toch steeds, als we naar een ander deel van het land reizen. Andere temperaturen, andere natuur, andere activiteiten. Verrassenderwijs blijven heel veel andere dingen wel hetzelfde. Het is een enorm land, maar overal zie je dezelfde merken, winkels, mensen, eten, drinken. Tuurlijk, als je je echt zou gaan verdiepen in de sub-culturen, de dialecten en de mensen. Maar op de een of andere manier komt het daar niet echt van, hier in Zuid-Afrika. Je spreekt wel 's een blanke, die vooral klaagt over de teloorgang van zijn land. Maar dat is overal hetzelfde verhaal. En de zwarten houden een soort professional distance. De zwarten die we namelijk tegenkomen zijn altijd aan het werk. Vrijetijdszwarten komen sowieso standaard niet in onze buurt. Dat hoort niet. Bizar, maar waar. En dus krijg je je vinger niet echt achter de situatie. Of misschien vinden we het ook wel prima zo. Bekijken we het van een afstand en beoordelen het ook zo. Zoals ik al een paar weken heb gedaan. Want wat zegt mij 2 of 3 gesprekken meer dan wat ik met mijn eigen ogen zie?

Een nieuw avontuur. Na de panoramaroute, Kruger, een tussenstop in Swaziland en een week aan de kust van Natal (Sodwana en St Lucia), zouden we nu vijf dagen in de Alpen van Zuid-Afrika gaan vertoeven; de Drakensbergen. Maar eerst een reis van bijna 500 kilometer. Max heeft er weinig zin in. Ikzelf trouwens ook niet heel veel. Tot dusverre is het landschap van Zuid-Afrika tussen de bestemmingen nogal teleurstellend geweest. Nogal eentonig zeg maar. Into the Great Wide Open. Het nummer klinkt lekkerder dan de realiteit van het er doorheen rijden. De eerste 2 uur richting Durban zien we bijna alleen maar bosbouw, sugar cane en wat aanduidingen dat dit het land was van Shaka Zulu. Een groot krijger. Maar toch ook een beetje een loser. Laten we eerlijk zijn. Met speren tegen het staal van de (vermaledijde) Engelsen. En dus gassen we vrolijk verder.

Na Durban rijden we al snel de bergen in. Een soort hoogvlakte, zoals we ook bij Johannesburg zagen. Alleen veel glooiender hier. Maar ook net zo kaal, net zo troosteloos. Het Engelse woord 'barren' komt altijd in me op. Mad Max. Die van mij ligt in de touwen half te slapen naast me. Weinig Mads aan vandaag. En terecht. Om het plaatje compleet te maken worden overal velden in brand gestoken. Blijkbaar om nieuw gras een kans te geven. Het maakt het apocalyptische plaatje compleet. Gelukkig zijn de tolwegen wel van hoge kwaliteit en kunnen we bijna de hele reis over 2-baanswegen 120 knallen. Dat maakt dat we na 4 uur op 75 kilometer van onze bestemming zijn. 

Van de snelweg af, de provinciale weg op. Het eerste stuk doet me (wederom) enorm denken aan de VS, Ohio of zo. Niet dat ik daar ooit ben geweest, maar de weg, het zwarte vee en de goudgele velden doen me er toch aan denken. Whita man's Land. De bergen doemen op, daarachter zien we de besneeuwde toppen. Sneeuw in Zuid-Afrika. Dat zijn toch wel weer geweldige plaatjes. Na een 30 kilometer Ohio komen we in het plaatsje Winterton.

Lanen met bomen en voortuinen en villa's. Als uit Home Alone (volgens Max) of American Beauty (volgens Remi). Maar het tweede deel van Winterton is heel anders, ineens is het weer een chaotisch zwart Afrikaans stadje. Heel frappant. Na Winterton gaan we de bergen in en is het landschap ook compleet veranderd.

Zwarte kinderen die kilometers langs de weg naar huis lopen, in schooluniformen. Slingerweggetjes door bergen en diepe dalen. Rondavels verspreid over de heuvels. Een rivier kronkelt door het dal beneden. Na elke bocht wordt het landchap spectaculairder. De natuur steeds onverbiddelijker, de bochten scherper, mijn hartritme sneller. Totdat ook de rondavels ophouden en we alleen nog zijn met de natuur. En de weg uiteindelijk ophoudt bij onze lodge. Gelegen in een hoog dal, tussen reuzen van bergen. Waar we een ongelofelijk mooie bungalow blijken te hebben. Met prachtig vrij uitzicht op de bergen en de dalen, vanaf onze veranda. Met open haard. Waar we de komende 3 dagen gaan vertoeven. 

Ik pak een pilsje en zie de zon langzaam ondergaan achter de bergen. Dit is super. Morgen gaan we samen lopen in de bergen, op zoek naar watervallen en oude grottekeningen, waar dit gebied bekend om staat. Wat een prachtig nieuw avontuur weer. Max & Moi, on top of the world.