Dag 22: So much ahead of us

Ik had gisterenavond met opzet alle gordijnen open geschoven. Ik wilde vandaag, vanochtend, wakker worden met een uitzicht op de bergen. En dat gebeurde dus ook. Om half zeven vanochtend werd ik wakker in een prachtige bungalow. Ik draaide me een kwartslag om en keek door de ramen naar een skyline van ruim 2500 meter hoog. Rood in het ochtendlicht. Naast me lag Max nog heerlijk te doezelen. Eén van de mooiste dingen van samen reizen is dat we ook samen slapen. Als maatjes. En 's ochtends, als we gewoon de tijd hebben, kunnen stoeien. Houtgrepen, vechten om de dekens, kieteldood. Dat soort dingen. En daarna op pad.

Na een kort ontbijt staat eerst het "San Rock Art Museum" op het programma. Dat klinkt natuurlijk fantastisch. Maar het heeft niets te maken met muziek. En verder is 'museum' wel een hele grote broek voor de 2 zaaltjes waar het een en ander wordt uitgelegd over de bosjesmannen van weleer. Ook wel hottentotten genoemd door de eerste blanken (Hollanders vooral). Je zou derhalve kunnen stellen dat we naar een échte hottentottententoonstelling zijn geweest. Zonder tenten, die er in sommige gevallen nog tussen worden benoemd. Dat kunnen weinigen ons navertellen. Overigens waren de San wel een beetje de indianen van deze regio. Met shamannen, veel kunst en trippen bij het kampvuur. Uiteraard win je daar de oorlog niet mee, dus ze zijn zo goed als uitgestorven. Maar goed, ze hebben ons wel een enorme collectie grotten nagelaten met schilderingen. Rock art. 

Vandaag gaan we die niet zien. Vandaag doen we de Rainbow Gorge. Een trip van zo'n 10 kilometer door een nauwe vallei, dicht begroeid met oerbos en kolossen van rotsblokken, die de Goden er ooit ingegooid lijken te hebben. Onze eerste wandeltrip samen. De eerste kilometers zijn niet echt spannend. Vlak terrein, hoewel het wel lekker omhoog gaat. Dat geeft op zich best leuke vergezichten over de dalen, met ver beneden onze lodge. Ver boven ons cirkelen de lammergieren. En aan onze voeten vlinders en hagedissen. O ja, en we passeren een groep baboons, die gedienstig uit de weg gaan. Nog niet heel spannend, maar genoeg om je bezig te houden. Max is de padvinder. En verhalenverteller. Ik luister en volg. Heerlijk. Mag zo'n dag voor altijd duren? 

Na een kilometer of 4 langzaam klimmen komen we in de vallei. De brandende zon, vergezichten en het ruisende hoge gras worden ingewisseld voor een koel bos, beneden een rivier en hier en daar een vogeltje. Het is echt een oerbos. Rotsblokken zo groot als een huis, overgroeid door enorme bomen. Heel veel lianen. En een kronkelpad dat zich een weg baant naar boven, waar de vallei smaller en smaller wordt. Voor Max een klimparadijs, voor mij soort van opletten dat ik geen misstap maak. Sinds we in Zuid-Afrika zijn heb ik nauwelijks last meer van mijn knie, en dat hou ik graag zo. Zo lopen we 3 kwartier stroomopwaarts, drinken uit de rivier, hangen aan lianen en schrijven onze naam uiteraard op de rotsen. Max dan, ik niet. Op de hele route komen we totaal 6 mensen tegen. Verder hebben we het rijk voor onszelf. 

Ja, het is een hele fijne wandeling. Na ruim 4 uur zijn we weer terug waar we begonnen. Best wel moe. En dus relaxen we de rest van de middag in onze lodge. Beetje hangen aan de wifi, ieder zijn dingetje doen. Hier hoog in bergen. Morgen nog een dag op pad in deze contreien en valleien. Hopelijk wat grotten zien. En vooral veel samen zijn. Hoog in de bergen, in de zon, op pad.

There is so much ahead of us, between us.