Dag 19: St Illusie ja

Saint Lucia. Een stukje beschaving temidden van een stukje paradijs. Stranden zover het oog reikt, duinen tot 200 meter hoog, omgeven door jungle en graslanden, gelegen aan een heerlijk meer vol krokodillen, hippo's en duizenden vogels. Een dorp voor de upperclass. Alleen maar grote kasten van huizen. En handige faciliteiten. We kunnen eindelijk een keer onze kleren laten wassen. Er is een grote Spar, waar je alles kunt krijgen. Waar ik eindelijk een scheerapparaat vind en me voor het eerst kan scheren, in bijna 3 weken. Ik begon verdacht veel op een hipster te lijken de laatste dagen. En Jezus, wat is dat lekker om na 3 weken weer met gladgeschoren kaken rond te lopen.

De tweede dag in St Lucia begint in ieder geval beter dan de eerste. Een blauwe lucht. Wel een hele harde wind, maar in ieder geval geen regen. En zoals gezegd, St Lucia is net even beschaafder dan het gemiddelde tot nog toe. En dus in plaats van de dagelijkse gebakken eieren met spek of yoghust/muesli vinden we een koffiebar, waar ze Douwe Egberts espresso met croissantje serveren. Kom maar door, signoor. OK, de croissants komen ingezakt en wel uit de magnetron, maar het is een hele welkome afwisseling.

Na het ontbijt staat Cape Vidal op het programma. Een tocht van een kleine 40 kilometer door een nationaal park, eindigend op een hoge duin, vanwaar je over zee kunt turen om walvissen te zien liggen. Als je geluk hebt. Het park zelf is weer heel anders dan wat we tot nog toe hebben gezien. Dit park wisselt open vlakten af met hoge duinen tussen de 100 en 200 meter hoog, begroeid met dichte bossen. Aan de ene kant het St Lucia meer, aan de andere kant de oceaan. Er zit een stukje land tussen van soms niet meer dan een paar kilometer. In het park vinden we ook weer van alles qua wild. Neushoorns, hippo's, herten, everzwijnen, buffels. Het is leuk om weer te zien, maar eerlijk is eerlijk, we krijgen er geen kippevel meer van. Wat wel heel mooi is, is een uitkijkpunt halverwege het park. Het ligt boven op een duin, vanwaar je over het hele park en verder kunt uitkijken. Het meer diep in het dal en de uitgestrekte vlakten. Begrensd door mijn geliefde jungle duinen. De oceaan erachter kunnen we ook zien vanaf het uitkijkpunt. De witte koppen op het water verraden een wilde zee. Maar geen walvissen te zien, vanuit deze hoge verte.

We slingeren wat door de duinen en komen uiteindelijk aan in Cape Vidal. Cape Vidal. Het klinkt als een rots, waar het ontzettend kan spoken. Er schijnt ook een wrak in de buurt te liggen. Maar die krijgen wij niet te zien. Ook geen spookrots trouwens. Het is gewoon een stukje strand, waar zoals altijd de apen rondrennen op zoek naar iets te jatten van de aanwezige mensen. De uitkijktoren om walvissen te zien zien we ook nergens. Het is nogal een anti-climax zeg maar. Terug in de auto begint het maar weer 's snoeihard te gieten. St Lucia heeft een vreemde manier van charmeren. Als we terug zijn in het dorp blijkt er een algehele stroomstoring te heersen. Links en rechts knetteren de generatoren in de straten. Plus dat ik er achter kom dat je op zondag geen bier kunt kopen in de daarvoor bestemde winkels. St Illusie, ja.

De stroomstoring duurt een paar uurtjes, net als de stortbuien. Net voor het donker houden beide op. We gaan lekker eten en hopen morgen op beter. Het weer lijkt te gaan verbeteren en we hebben twee leuke safari's in het verschiet. Het moet toch een keer goed komen met Lucia...